PSYCHOTERPIA INTEGRACYJNA
Podstawowe złożenia
W tym nurcie nazywanym też integratywnym lub eklektycznym, przyczyny trudności i problemów upatruje się w różnych źródłach. Dlatego nie istnieje jeden właściwy sposób pracy z klientem. Skutkiem tego psychoterapeuta świadomie korzysta z różnych podejść, mając do wyboru wiele metod i technik.
Cechy charakterystyczne
Główną ideą jest indywidualne podejście do każdej osoby. Ponieważ terapeuta sam dobiera zarówno nurt w którym pracuje jak też konkretne narzędzia, wymaga to od niego dużej wiedzy. Dlatego musi się orientować w wielu różnych dziedzinach psychoterapii i technikach pracy. Co jednak daje bardzo zadowalające rezultaty. Przede wszystkim po to aby jak najlepiej pomóc pacjentowi.
Dla kogo psychoterapia integracyjna jest najlepsza?
Z uwagi na wysoki stopnień zindywidualizowania, ta forma terapii, może być stosowana wobec każdego problemu klienta z różnych obszarów jego życia. Dlatego osoby pracujące w tym nurcie uważają bowiem, iż nie ma dwóch takich samych przypadków. Ponieważ każdy jest inny i wyjątkowy w swojej istocie, gdyż nie ma dwóch takich samych osób. W rezultacie takie podejście nurtu integracyjnego jest jedną z podstawowych zalet. Dlatego pacjent nie zostaje „zaszuflatkowany” zgodnie z objawami (diagnozą) do konkretnego przypadku. W wyniku tego nie wymaga stosowania tylko takich a nie innych metod i narzędzi. Z tego powodu, z tego rodzaju psychoterapii mogą skorzystać osoby cierpiące zarówno na zaburzenia psychiczne, zaburzenia osobowości, mające problem z uzależnieniem, z relacjami z innymi ludźmi, jak i problemami w pracy zawodowej itd.
Co daje praca w tym nurcie ?
Proces terapeutyczny pozwala na zidentyfikowanie schematów działania osoby. I odkrywamy więc co powoduje negatywny wpływa na zachowanie i emocje klienta. Dzięki temu pacjent odnajduje i wypracowuje nowe sposoby funkcjonowania w sytuacjach codziennego życia, tak by stało się ono bardziej satysfakcjonujące. Bardzo ważne jest także zminimalizowanie negatywnego wpływu doświadczeń z przeszłości na obecne sytuacje. Zwłaszcza tych traumatycznych. Poprzez nawiązanie i pogłębienie kontaktu z własnymi emocjami, klient ma możliwość lepiej zrozumieć samego siebie i swoje potrzeby. Priorytetem w pracy terapeutycznej jest integracja różnych części osobowości. Szczególnie tych odrzuconych z jakiegoś powodu, wykluczonych i zapomnianych które jednak domagają się uwagi.
Wykorzystanie innych nurtów terapeutycznych
Psychoterapia w ujęciu integracyjnym odwołuje się przede wszystkim do idei terapii humanistycznej. W centrum zainteresowania której umiejscawia się człowieka wraz z jego potrzebami. Dlatego dla procesu szczególnie ważna jest więź terapeuta-klient oparta na empatii i zrozumieniu. Podejście humanistyczne duży nacisk kładzie na samoświadomość i samoakceptację klienta.
Z kolei z nurtu poznawczo-behawioralnego, czerpie możliwość odkrycia schematów myślowych pacjenta. Zwłaszcza ich automatyzacji, które niekorzystnie wpływają na sferę emocjonalną i zachowanie. Priorytetem są metody racjonalnego, a więc zdrowego rozwiązywania problemów. Generowania nowych i pożądanych zachowań czy umiejętności.
Z psychoterapii psychodynamicznej, terapia integracyjna „adoptowała” znaczenia jakie w dorosłym życiu klienta pełnią ślady traumatycznych doświadczeń. Szczególnie z dzieciństwa, zwłaszcza z ważnymi osobami. To one bowiem w dużej mierze przyczyniły się do powstania zaburzeń mających wpływ na relacje z innymi osobami, a nawet z samym sobą w dorosłym życiu.
Wskazania do pracy w tym nurcie to między innymi:
- lęk, bezradność, przeświadczenie o utracie lub braku kontroli nad swoim życiem,
- doświadczanie pustki, smutku, nudy i bezsensu, stagnacji,
- brak lub utrata satysfakcji z życia, czy motywacji do działania,
- pojawianie się silnych/skrajnie silnych emocji, jak też impulsywne działania pod ich wpływem,
- częsta złości na innych ludzi, sytuacje, zdarzenia, okoliczności niezależne,
- poczucie krzywdy, niesprawiedliwości, podatność na zranienia,
- traktowanie siebie jako „osoby gorszej od innych”,
- trudności w relacjach partnerskich, małżeńskich, rodzicielskich, zawodowych,
- doznania izolacji, samotności, opuszczenia, odrzucenia,
- problemy w nawiązywaniu i podtrzymywaniu satysfakcjonujących relacji z innymi,
- przykre, niechciane, natrętne powtarzające się myśli,
- smutek, żal, rozpacz po utracie bliskiej osoby lub niekorzystnych zmianach życiowych np. utrata pracy,
- nadmierne odczuwanie winy, upatrywanie własnej osoby jak źródła problemu, postrzeganie siebie wyłącznie jako „osoby złej”
- dolegliwości somatyczne,
- powtarzalność pewnych niekorzystnych sytuacji i zdarzeń np. rozpad związku, utrata pracy, finansów itd.,
- wypalenie zawodowe,
- zaburzenia ze snem.
„Zwycięzcy i ludzie sukcesu problemy traktują jako wyzwanie i szansę do własnego rozwoju”.